Oh AMANAH!.

Bertemu Jumaat lagi. Alhamdulillah.

Sedikit dialog sendalokakata untuk renungan Jumaat.

Anak : Mak, mak masak memang best. Masakan kampung yang sungguh original. Sedap.

Mak : Eh. Lain macam je bunyinya ni. Ada apa-apa permintaan khas ke?.

Ayah : Tu ayat bodek nak mintak mak masak apa-apa la tu kan.

Anak : Hehehe. Tak. Sebenarnya rasa teringin nak makan makanan ’mat saleh’. Kawan-kawan kata SEDAP!.

Mak : Apa makanan tu?.

Anak : Spageti.

Ayah : HAISH!!... Makanan mat saleh tu kan HARAM. Ada campur wine. Silap-silap ada daging haram atau yang tak sembelih. JANGAN NAK MENGADA-NGADA.

Anak : Tapi, kawan-kawan makan, ok je pun. Tak ada lah balik-balik sambal belacan, balik-balik ikan kering. Bosan la mak. Nak juga rasa sesuatu yang baru.

Ayah : TAK PAYAH!. Ayah makan ikan kering dengan sambal belacan selama hidup ni tak ada apa pun. Boleh pun hidup.

Anak : (”pasal tu ayah dapat darah tinggi!” - mengomel di dalam hati).

Anak : Ala.. mak. Takkan tak boleh kot??!.

Mak : Hmmm... Boleh. Kenapa pulak tak boleh?. (ibu yang sentiasa tersenyum mesra).

Anak : (tersenyum gembira)

Ayah : Pandai la Mak nye nih. Bagi sangat la makan benda-benda mengarut tuh. Nak sangat western food la, chinese food la, italian food la. Esok-esok SESAT BARAT anak kita ni.

Mak : Isy abang ni, takkan la dengan makan western food tu anak kita terus jadi ’ORANG BARAT’. Kalaupun anak kita ’tersesat barat’, HABIS TU APA GUNANYA KITA SEBAGAI MAK BAPAK DIA?. BOLEH TENGOK SAJA ANAK SESAT HALA?. Takkan semata-mata taknak anak tu sesat barat, maka abang SEKAT TERUS keinginan dia nak mencuba benda baru?. Lagipun, yang dia minta tu BUKAN BENDA PELIK. Makanan je pun.

Ayah : Ermm..

Mak : Abang ni pon. Apa salahnya dia nak makan semua tu. FIKIR LOGIK. Lagipun, yang dia minta adalah ”SAYA MASAKKAN”, bukan dia nak pergi makan dekat restoran sana tu. Bila SAYA YANG MASAKKAN, takkan la saya nak bagi makan segala benda haram yang abang cakap tu?. Saya yang masak, saya la yang BELI BAHANnya. SAYA YANG PANTAU ISI KANDUNGANNYA!.

Ayah : Tapi.... (diam yang panjang...)

Mak : Apa tapinya abang?. Ini pun, mujur dia MINTA IZIN KITA dan MINTA SAYA MASAKKAN.. CUBA KALAU DIA ”CURI-CURI” cari makanan tu tanpa ”PANTAUAN SEPENUHNYA” dari kita?. Atau TANPA PENGETAHUAN KITA?. Tahu-tahu sahaja ’MEMANG DAH TERSESAT?”. SAPA NAK JAWAB?.

Ayah : Tapi... kalau awak dah masakkan makanan barat tu kat dia, AWAK ADA TAK NAK MASAK UNTUK SAYA SAMBAL BELACAN DAN IKAN KERING LAGI KE?.

Anak : (oooooo..... ini kes fikir tembolok sendiri la ni KOT!!.. grr grrr grrr... tak kuasa nak layan) – [Masih mengomel dalam hati, sebab TAKNAK DI CHOP ANAK DERHAKA!. Mak tak ajar jadi ANAK DERHAKA!!.. NANTI ALLAH MURKA!!].

Mak : Dah, dah. KITA CARI TITIK KESEPAKATAN. Nanti mak masak dua-dua menu. Satu western, satu lagi masakan kampung. Sapa nak makan apa, TEPUK DADA TANYA SELERA. Yang penting, SEMUA MESTI MAKAN DI RUMAH. MAK MASAK UTK SEMUA!. SEMOGA KITA SENTIASA BERSATU UNTUK HIDUP YANG HARMONI. MENJADI KELUARGA YANG SAKINAH!. HAMBA ALLAH YANG BERTAKWA. Amiin.

Ayah dan anak : Amiiin.
................................................................................................

Bukankah mudah jika semua bersatu hati. Mencari titik persamaan tanpa pertelagahan. Buang EGO, dengki, hasad, ketidakpuasan hati, dan segala nafsu yang bermaharaja lela di dalam jiwa. Matlamat kita sama. Mencari redha Allah. Memperbaiki diri dan kehidupan di dunia untuk mengejar Syurga Allah.

Sebagai manusia, TIPU JIKA KITA TIDAK PERNAH LALAI, LUPA, LEKA dan TERSILAP. SAMA JUGA SEPERTI MANUSIA LAIN. Masing-masing ada kesilapan, keraguan, kekhilafan, kekurangan, nafsu dan hasad.

Balik ke asas pegangan - AL-QURAN dan AS-SUNNAH, tanpa mengenepikan kemajuan sejagat. Pertelingkahan di damaikan dengan musyawarah. Asal kita sama, DARI TANAH!. DAN KEPADA ALLAH JUGA KITA KEMBALI... tiada terlebih atau terkurang walau satu inci darjat DIRI kita di mata Allah.. IMAN DAN AMAL yang membezakannya!.

Moleknya jika semua benar-benar bersatu dalam AMAL MAARUF, NAHI MUNGKAR!.

(Pesanan untuk diri sendiri terutamanya!!).


*************************************************************************************
Di petik daripada pembacaan.

Hisyam Ibn Abdul Malik berpesan kepada pendidik anaknya, Sulaiman Al Kalbi,
“Sesungguhnya inilah anak saya, dan dia merupakan kulit di antara kedua-dua mata saya. Saya telah menjadikanmu guru bagi mendidiknya; berpegang teguhlah dengan taqwa kepada Allah, laksanakanlah amanah. Pertama sekali saya berpesan kepadamu, berpeganglah dengan kitab Allah. Perdengarkanlah kepadanya syair-syair yang paling elok. Bawalah dia berjalan-jalan di pelusuk desa Arab. Ambillah syair-syair mereka yang baik. Tunjukkanlah dia sebahagian perkara yang halal dan sebahagian perkara yang haram serta khutbah dan kisah peperangan.”

Bayi diibaratkan seperti kain yang putih bersih. Ibu bapalah yang bertanggungjawab mencorakkan anaknya itu menjadi Yahudi, Majusi atau Nasrani. Maka corakkanlah mereka dengan sebaik-baiknya.

Source: iLuvislam
*************************************************************************************

.